Ik heb intensief samen gewerkt met bekende beeldende kunstenaars, ik leerde ze kennen in de scène van Amsterdam. Ze omhelzen mijn werk, het is beeldend.
Ik kreeg opdrachten, catalogi schrijven; b.v.voor Sam Drukker, Corneille, Niels Hamel. Tijdens de grote Europese zigeunerconferentie in Spaarndam Amsterdam, maakte ik samen met de schilder Frank Lodeizen het boekwerk in -gelimiteerde uitgave – “De Zigeuners”. Jaski Art Galerie was de uitgever.Een collectors item. Dagen lang trokken we op met de zigeuners, sloten vriendschappen. Mijn oudste zoon ging een keer mee, hij heeft van die donkere krullen en bruine ogen, dat vonden ze prachtig, zo’n knappe grote zoon!
Als klein meisje zei ik tegen mijn ouders dat ik niet hun kind was, maar het kind van de zigeunerkoning. En op een dag zou hij me komen ophalen.
Achteraf zo sneu voor mijn allerliefste pappa en mamma! Alsof ik ze zomaar zou afdanken. Overigens, nooit spraken ze het tegen, noch mijn oudere broers en zus. Misschien word je zo wel een schrijver…

Met fotograaf Goffe Struiksma, (studio P&I Amsterdam) heb ik een aantal fotografie/dichtprojecten gedaan. BV. een opdracht van Binnenlandse zaken voor een project van de gemeente Rotterdam. Dicht- proza opdrachten/projecten van o.a. Sonsbeek, kunstmanifestatie rond "De Hofvijver".
Gedichten/prozaproject in Roemenië, in het kader van de uitwisseling van schrijfsters in Nederland en verschillende landen in Oost Europa.
Hieruit volgden enkele publicaties in boekvorm. (Vassaluci)
Ik ging naar Roemenië vergezeld door fotograaf Goffe Struiksma, want ik wilde ook reportages maken voor magazines. Ja, natuurlijk bezocht ik een zigeunerdorp geweest, samen met het zigeunerparlementslid. O die armoede… De reportage die we maakten werd later geweigerd door het magazine, we hadden de misstanden aangetoond…!

We logeerden bij de aimabele, toenmalige ambassadeur Coen Stork; ik had hem kort daarvoor ontmoet op een verjaardagsfeestje bij een wederzijdse vriend en we raakten al snel in een wat je noemt”goed gesprek”. Ook vertelde ik hem over mijn Roemenië project, spontaan bood hij aan dat ik dat samen met de fotograaf op de ambassade zou komen logeren, i.p. v. in een hotel te nemen. Hij zou me met interessante, ter zake doende mensen laten kennismaken die hij vanuit zijn functie kende, met sommige was hij bevriend geraakt.